به‌طورکلی، خودروی هیبریدی به خودرویی گفته می‌شود که از دو منبع انرژی برق و بنزین (یا دیگر انواع سوخت‌های فسیلی) استفاده می‌کند. این خودروها در انواع مختلفی تولید می‌شوند که شامل هیبریدی خفیف (MHEV)، هیبریدی معمولی (HEV)، پلاگین‌هیبریدی (PHEV) و هیبریدی ژنراتوری (EREV) است. ازآنجایی‌که دو دستهٔ آخر قابلیت پیمایش تمام الکتریکی دارند، خیلی‌ها ممکن است آن‌ها را باهم اشتباه بگیرند یا یکسان بدانند ولی بین خودروهای PHEV و EREV تفاوت‌های مهمی وجود دارد.
در خودروهای پلاگین‌هیبریدی، موتور یا موتورهای الکتریکی همراه با پیشرانهٔ درون‌سوز به چرخ‌ها نیرو می‌دهند. این یعنی هرچند خودروهای PHEV می‌توانند صرفاً با استفاده از موتور الکتریکی حرکت کنند اما در صورت نیاز، پیشرانهٔ بنزینی هم می‌تواند وارد عمل شده و علاوه بر شارژ باطری‌ها، به چرخ‌ها هم نیرو بدهد. از سوی دیگر، خودروهای EREV برای حرکت فقط از موتور یا موتورهای الکتریکی استفاده می‌کنند و پیشرانهٔ بنزینی فقط نقش ژنراتور را برای شارژ باطری‌ها بازی می‌کند. این یعنی در خودروهای هیبریدی ژنراتوری، پیشرانهٔ بنزینی هیچ ارتباطی با چرخ‌ها ندارد و فقط باطری‌ها را شارژ می‌کند.
بنابراین، می‌بینیم که خودروهای پلاگین‌هیبریدی با هیبریدی ژنراتوری متفاوت هستند اما از بین این دو نوع قوای محرکهٔ هیبریدی، کدام‌یک بهتر است؟ به چند دلیل، می‌توان گفت خودروهای هیبریدی ژنراتوری بهتر از پلاگین‌هیبریدی‌ها هستند. یکی از این دلایل، راندمان بالاتر و مصرف سوخت کمتر است زیرا در خودروهای EREV وظیفهٔ به حرکت درآوردن خودرو فقط بر عهدهٔ موتورهای الکتریکی است که بسیار کارآمدتر از پیشرانه‌های درون‌سوز هستند.
علاوه بر این، در این خودروها ازآنجایی‌که پیشرانهٔ بنزینی فقط وظیفهٔ شارژ کردن باطری را بر عهده دارد، همیشه در کارآمدترین دور موتور خود کار می‌کند و کمترین مصرف سوخت ممکن را دارد. به همین دلیل، هرچند خودروهای EREV در بسیاری مدل‌ها قابلیت شارژ از طریق اتصال به پریز برق بیرونی را ندارند ولی بااین‌وجود، مصرف انرژی بسیار پایینی خواهند داشت.
یکی از شرکت‌هایی که از این نوع قوای محرکه استفاده می‌کند، نیسان است. قوای محرکهٔ هیبریدی ژنراتوری این شرکت که e-Power نام دارد، در خودروهای مختلفی مثل قشقایی استفاده می‌شود. در کشورمان هم نیسان سیلفی وارداتی از همین نوع قوای محرکه استفاده می‌کند. به گفتهٔ نیسان، پیشرانهٔ درون‌سوز در قوای محرکهٔ e-Power راندمان حرارتی ۵۰ درصدی دارد. علاوه بر این، خودروهای EREV پیچیدگی کمتری نسبت به PHEV دارند. در خودروهای پلاگین‌هیبریدی ازآنجایی‌که پیشرانهٔ درون‌سوز هم باید باطری‌ها را شارژ کند و هم خودرو را به حرکت درآورد، به قطعات بیشتری نسبت به خودروی هیبریدی ژنراتوری نیاز دارد که از پیشرانهٔ بنزینی خود فقط برای شارژ باطری‌ها استفاده می‌کند. به‌عنوان‌مثال، در خودروهای EREV خبر از گیربکس معمولی نیست و مثل خودروهای الکتریکی صرفاً از یک گیربکس تک سرعتهٔ ساده استفاده می‌کنند.
علاوه بر این، خودروهای پلاگین‌هیبریدی برای حرکت به هردو موتور الکتریکی و بنزینی متکی هستند و وقتی شارژ باطری تمام می‌شود و موتورهای الکتریکی دیگر نمی‌توانند به حرکت دادن خودرو کمک کنند، تمام بار روی دوش پیشرانهٔ بنزینی قرار می‌گیرد.
بدین ترتیب، موتور بنزینی باید وزن خودرو، سرنشینان، باطری‌ها و موتورهای الکتریکی را به دوش بکشد که در این صورت نه‌تنها فشار زیادی به پیشرانهٔ بنزینی وارد می‌شود و مصرف سوخت بسیار افزایش پیدا می‌کند بلکه هنگام بالا رفتن از سربالایی یا سبقت گرفتن می‌تواند مشکل‌ساز شود. در خودروی هیبریدی ژنراتوری اما موتورهای الکتریکی همیشه به چرخ‌ها نیرو می‌دهند چه زمانی که باطری شارژ داشته باشد و چه زمانی که توسط پیشرانهٔ بنزینی شارژ شود. همچنین در این خودروها، رفتار رانندگی که شبیه خودروهای تمام الکتریکی است هیچ‌گاه تغییر نخواهد کرد.
به خاطر همین مزیت‌ها، خودروسازان زیادی طی سال‌های اخیر سراغ قوای محرکهٔ هیبریدی ژنراتوری رفته‌اند. حتی رم هم برای پیکاپ بزرگ ۱۵۰۰ خود چنین قوای محرکه‌ای را ارائه کرده است. این نسخه که رم‌شارژر نام دارد، به دو موتور الکتریکی در جلو و عقب با مجموعاً ۶۶۳ اسب بخار قدرت و یک پکیج باطری ۹۵ کیلووات ساعتی مجهز است که می‌تواند امکان پیمودن ۲۳۵ کیلومتر را به‌صورت تمام الکتریکی فراهم کند اما زیر کاپوت یک پیشرانهٔ ۳.۶ لیتری V6 بنزینی هم قرار دارد که به‌عنوان ژنراتور به شارژ باطری‌ها می‌پردازد و شعاع حرکتی کلی را با شارژ کامل باطری و باک ۱۰۰ لیتری پر بنزین به ۱۱۰۰ کیلومتر می‌رساند.
